Omawiając architekturę baroku warto wspomnieć o architekturze sakralnej. Okres baroku można podzielić na wczesny oraz późny. Te dwa okresy lekko różnią się między sobą. W okresie wczesnego baroku królowała niezwykła powaga, surowość oraz bardzo skromne dekoracje. Do takich cech barokowej architektury z pewnością przyczynili się jezuici. To właśnie na terenie Polski wznosili oni swoje pierwsze budowle, które powstawały zgodnie z duchem baroku. Pierwszym zwiastunem tego stylu w architekturze był Kościół Il Gesu, który powstał w Rzymie. Nosił wprawdzie jeszcze lekkie znamiona manieryzmu, ale czuć było w nich już ducha baroku. Kościół ten został wybudowany na planie krzyża. Jego wnętrze składało się z jednej nawy. Dzięki temu wnętrze było niezwykle szerokie oraz przestronne. Zamiast naw bocznych występowały boczne kaplice, które były jednak bardzo płytkie. Barok dojrzały wykształcił się już po roku 1630. to właśnie wtedy zapanował ów radosny przepych, który obecnie kojarzy się z architekturą i sztuką barokową. Twórcy okresu dojrzałego baroku odbiegali od kształtu koła, który to uważany był za kształt idealny. Na mistrzów baroku uważa się dwóch architektów: Berniniego raz Borrominiego. Obaj tworzyli w Rzymie. Dziełem Berniniego jest chociażby Plac Świętego Piotra, w którym zastosował szereg iluzjonistycznych sztuczek.
Sakralna architektura baroku
