Początek XX-tego wieku to era wieżowców. Wznoszono coraz wyższe budynki, na co pozwalały coraz to nowsze technologie, przekraczając granice wyznaczone przez wieżę Eiffle’a. Powstawały nowatorskie hale sportowe, wielkie hale przemysłowe i lotniskowe. Nowatorskim obiektem sportowym był wzniesiony z okazji letnich igrzysk olimpijskich w Tokio kompleks hal sportowych. Zbudowano je w 1964 roku według projektu japońskiego architekta Tenzo Tange. Dwie hale, które powstały miały dużą powierzchnię, ale mimo to pokryto je lekko spadzistym aluminiowym dachem. Sklepienie większej hali, która nosiła nazwę Narodowej Hali Sportowej Yoyogi, wykonane zostało z dwóch półkul, które zostały rozpostarte na dwóch filarach. Druga hala, nieco mniejsza od pierwszej, otrzymała sklepienie w kształcie rozwiniętego i spłaszczonego spiralnego skrętu. Wnętrza obu hal przypominały ogromne namioty, a ich sklepienia były wygięte w formę łuku. Podobne rozwiązania techniczne zastosował niemiecki architekt Gunter Behnisch projektując obiekty olimpijskie na olimpiadę w Monachium. Całkowita powierzchnia tych obiektów wynosiła 78 400 metrów kwadratowych, dlatego zamiast aluminium architekt zastosował powłoki z mas plastycznych, z których zostały wykonane wiszące dachy. W latach sześćdziesiątych XX-tego wieku wznoszono jednak i tradycyjne obiekty.
Era wielkich wieżowców
