Do końca XVIII wieku architekci koncentrowali się głównie na poszukiwaniach nowych form stylistycznych. Początek XIX-tego wieku przyniósł nowe materiały budowlane, architekci skupili się więc na nowych rozwiązaniach konstrukcyjnych. Zaczęły pojawiać się podwieszane dachy, stalowe filary i przestronne hale, które powoli wypierały ceglane mury i drewniany szkielet. Rewolucja budowlana rozpoczęła się prawie równocześnie w Wielkiej Brytanii i Francji, mniej więcej w 1810 roku. W tym roku pojawiły się pierwsze cieplarnie, których ściany zostały wykonane ze szkła, które zostały umieszczone na szkielecie wykonanym z żeliwa. Ponieważ szklane tafle były ciężkie zaczęto eksperymentować w poszukiwaniu nowych sklepień, które mogłyby utrzymać pokrycie wykonane ze szkła. Nowe rozwiązania w konstrukcji dachu zostały po raz pierwszy użyte przez francuskiego architekta Henri Labrouste’a w 1843 roku przy budowie budynku biblioteki Saint Genevieve. Zastąpił on tradycyjny sufit oraz belkowanie dwoma kolebkowymi sklepieniami wykonanymi ze szkła, które opierały się o siebie. Architekt dodatkowo dodał boczne, wykonane ze stali, podciągi. Szkielet dachu wykonany został z metalu, w który następnie wmontowano szklane szyby. Nowatorski gmach biblioteki otworzono w 1850 roku. Kolejnym obiektem tego typu był pawilon Crystal Palace wzniesiony już rok później w Londynie.
Nowe formy stylistyczne
